KAREN JOYCE: En nu.. rust!

Nou houd jullie vast! Zet je leesbrilletje op want er komt weer een verhaal aan...

Kuala Lumpur

Terwijl iedereen nog in dromenland was, ging bij Nanny en mij de wekker al vroeg af afgelopen zaterdag. We hadden namelijk een lange reis voor de boeg van Kuala Lumpur naar de Cameron Highlands. En hoewel het metrosysteem van KL super simpel is en we de hele vrijdag door KL waren getrokken met de metro, is de busdienst onbegrijpelijk! Er zijn vier grote busstations in KL. Dus wij van te voren opgezocht en opgeschreven vanaf welke we de bus naar Cameron Highlands konden pakken. Om 8.30 stappen we in de taxi en laten hem lezen waar we heen moeten. 'How much?' vraag ik. En hij antwoord dat hij ons voor 10 RM wilt brengen. Wij geen idee hoe ver het eigenlijk rijden is, dus we keuren het goed. Na drie minuutjes gereden te hebben zet hij ons af. En dan of twee manieren: hij zet ons af bij het busstation en zet ons af met geld, want op de teller staat 4 Maleise Riggit (4 RM = 1 euro) en hij heeft ons ook naar het verkeerde busstation gebracht. Maar daar komen we pas achter als hij al is weggereden..

We vragen het aan een andere buschauffeur en die wijst naar een bus die op het punt van vertrekken staat. Dus wij erin en we verwachten eigenlijk dat het een paar minuutjes zal duren. Maar na een kwartier rijden we al op de snelweg en ziet het er niet naar uit dat we binnen enige tijd gaan stoppen. Vond het te voor schut om aan een passagier te vragen waar de bus heen ging, dus we wachten maar af. Na een half uurtje komen we op een heel groot terrein met overal bussen en in het midden een grote tent met daar binnen soort kraampjes. Het krioelt er van de mensen en we hebben werkelijk geen idee waar we heen moeten. Blijkbaar zien we er nogal verloren uit want er komt al snel een vrouwtje naar ons toe met een walkie talkie en vraagt waar we heen moeten? 'Cameron Highlands' Ze begint vervolgens in de walkie talkie te schreeuwen en vertelt ons dat er om 9.30 een bus gaat. We kopen een kaartje en gaan alvast richting de bus, die bijna onvindbaar is tussen de grote hoeveel bussen die er op het terrein staan. Bij de bus aangekomen staat de motor al te ronken dus dat betekent dat hij snel zal vertrekken! Nou helaas.. om 10.15 komt de chauffeur, sluit de deuren en gaat rijden.. en blijft rijden vijf uur lang! Als we eenmaal in de Cameron Highlands aankomen is het al te laat om naar de theevelden te zijn (de reden dat we naar de CH gaan) dus zoeken we een guesthouse op en gaan vervolgens op zoek naar voedsel. En dat blijkt een ramp. Mijn lieve reisgenote Nanny houdt namelijk niet van rijst. En dat is bijna het enige dat je hier kunt krijgen.. Na op wat brood geknabbeld te hebben, houden we het weer voor gezien die dag.

Verse thee geplukt.

Jungle

Hup Holland

De volgende ochtend worden we met een busje opgehaald om de grootste theeproductie van Maleisie te aanschouwen. We gaan naar de fabriek waar we het proces van thee bekijken, houden daarna gezellig een theekransje terwijl we van het prachtige uitzicht genieten en vervolgens zit er nog een jungletochtje aan vast waarbij we het gevoel krijgen dat we op de set van Avatar rondlopen. Daarna haasten we ons snel weer terug want we moeten we bus naar Ipoh pakken. Eigenlijk willen we verder richting het noorden maar die bus zat al vol. We hebben nog even tijd om iets te eten dus duiken we het eerste het beste cafe in en daar binnenlopend worden we toegezongen door Guus Meeuwis.. De muren zijn oranje geschilderd en behangen met 'Hup Holland' vlaggen en PSV, Ajax en NL elftal shirtjes. Er hangen oranje vlaggetjes aan het plafond, er staan oranje tulpen op de tafels, er hangen wuppies aan de muur en her en der staan molens en klompen. En terwijl ik op het Nederlandse menu een frikadel voorbij zie komen, klinken Nick en Simon ook nog eens door de speakers. Met onze mond open nemen we plaats. Het is zo'n overwelming aan Nederland dat ik bijna het Wilhelmus ga zingen. Na twintig minuten hier gezeten te hebben, heb ik een Nederlands thuisgevoel waar ik nog zeker drie maanden op kan teren.

Theevelden op de achtergrond

Lang kunnen we er niet van genieten want we moeten we bus naar Ipoh pakken. Onderweg staan er op de meest vreemde plekken mensen langs de weg die zwaaien met hun roze kaartje en vervolgens ook mee kunnen rijden. De mensen die instappen hebben hele ladingen tassen en dozen bij zich, want vandaag is het de laatste dag van het Chinese Nieuwjaar en hebben ze een soort pakjesavond. In totaal is het 81 km rijden. Na een uur rijden zie ik een bord voorbij komen met daarop: 'Ipoh 70 km' Dat schiet lekker op. Ze hadden van te voren gezegd dat het ongeveer 2 uur zou duren, maar die veranderen in 3,5.. Opeens stopt de bus in the middle of nowhere, langs de weg en begint iets te schreeuwen. Een aantal mensen stapt verschrikt uit. Wij blijven zitten en hij kijkt ook ons.. 'Ehh.. central station?' Hij gaat weer zitten en rijdt verder. Aan de rand van de snelweg stopt hij vervolgens en schreeuwt tegen ons iets waar ik van vermoed dat het betekent dat we eruit moeten. Vervolgens een vierbaans snelweg oversteken en nog een 1,5 meter brede richel over springen. Dan val je nog bijna in de richel ook want je balans zo verstoord is door die 15 kilo extra op je rug.. Als we een beetje veilig langs we weg staan, kijken we om ons heen en zien dat alles dicht is dankzij het Chinese Nieuwjaar. Dus gaan we het erop wagen om te kijken of we nog ergens een bus kunnen pakken die ons nog iets verder omhoog brengt. Ons doel is het eiland Langkawi en hoe dichter bij, hoe beter. Dus wij weer met een lokale bus naar het grote busstation, hetzelfde idee als diegene in KL alleen is het dan binnen en vol. Iedereen staat daar op elkaar gepakt als sardientjes in een blikje. Een heel warm blikje want het is er bloedheet en klef. En dan vraag ik me af, als ik al zweetpareltjes op mijn hoofd hebt staan, hoe warm hebben al die vrouw het dan met hun lange mouwen en hoofddoeken? Zeker 90% van de inwoners van Maleisie is moslim en dan is te zien want we zijn we enige zonder hoofddoek. We zijn trouwens ook de enige toeristen daarbinnen, de enige buitenlanders.. de enige blanken.. Kinderen kijken ons aan alsof ze water zien branden. En alle volwassenen staren ons aan, maar van een afstand.. want misschien bijten we wel..

Gelukkig kunnen we wel nog een bus pakken richting het noorden, de plaatst Butterworth. We hoeven maar drie kwartier te wachten want de bus vertrekt om 19.30. We hebben echt geluk omdat ze deze bus extra hebben ingezet vanwege de drukte (Chinees Nieuwjaar hiep hiep hoera) helaas zitten we om 21.00 nog op het station doordat onze bus in de file staat (Boe Chinees Nieuwjaar boe!) Rond 21.15 kunnen we de bus in die zo'n 20 graden kouder is dan het hol waar we net moesten wachten. De airco staat op stand vrieskou en de zweetdruppeltjes die eerder nog op mijn voorhoofd stonden, veranderen spontaan in ijsblokjes. Uiteraard staan we in de file en na drie uurtjes extreme kou leiden komen we aan in Butterworth. Ondertussen is het al middernacht en willen we zo snel mogelijk naar een gueshouse en pakken de taxi. Een heel vriendelijke vrouw die eruit ziet als Queen Latifah (Vrouwelijk maar groot en erg breed) vertellen we dat ons uiteindelijke doel Langkawi is en ze stelt voor om ons naar de plaatst te rijden waar je de ferry erheen kunt pakken. Wij denken, dat is dichtbij, maar uiteindelijk zitten we nog 1,5 uur in de taxi. We komen aan in een heel klein, vies dorpje en het is 2 uur 's nachts. Queen Latifah regelt een motel voor ons waar we als een blok in slaap vallen.

Vandaag hebben we direct de ferry naar Langkawi gepakt en de hele dag lekker op het strand gelegen. We hebben vakantie verdient! De afgelopen twee weken zijn we alleen maar onderweg geweest. We hebben nooit langer dan 1 nacht in hetzelfde gueshouse geslapen en we hebben zeker een uur of 36 in de bus gezeten. Voor Nanny fijn, die slaapt de hele reis, maar ik verveel me te pletter! Dus nu even 2 dagen zonnen, luieren, in de zee zwemmen en fruitsapjes drinken.