What doesn't kill you, makes you stronger...

What doesn't kill you, makes you stronger gaat hier wel heel letterlijk op! Wat een dag hebben Nanny en ik gisteren gehad zeg. Om 15.30 pakten we het vliegtuig naar Kuala Lumpur en we kwamen daar rond 20.00 aan. Met onze backpack op de rug begon onze tocht vanaf het vliegveld naar de stad. Na een bus, trein en metro kwamen we eindelijk aan in het gedeelte China Town. Want dat schijnt de 'place to be' te zijn voor backpackers in Kuala Lumpur en er zijn dus veel guesthouses. Daar lopen we om 11 uur 's avonds als twee vermoeide, bezwete pakezels opzoek naar een plek om te slapen.



Bij de eerste (mooie en schone) guesthouses worden we teleurgesteld en dus gaan we dieper China Town in. We moeten ons een weg worstelen langs de kraampjes met neppe Rolexen, neppe D&G shirts, neppe Nike's, neppe Chanel- LV- en Guccitassen en dan zien we daar in de drukte en viezigheid een bord: Guesthouse. Achter in een steegje, drie trappen op komen we bij het guesthouse. Het ziet er niet heel erg schoon uit, maar we zijn al lang blij dat we een plek om te slapen hebben gevonden. Terwijl een vrouw met een half kaal hoofd en zonder voortanden ons geld aanneemt, laat een man ons, onze kamer zien. Het is een klein hokje met mintgroene gipsplaten muren een een gelig plafond met gaten erin. De badkamer is helemaal aan het einde van de gang, waarbij we eerst de halve familie en de kat langsmoeten en vervolgens bij een hokje aankomen met een toilet met vlekken, een halve wcbril en een waterslangetje dat de douche moest voorstellen. Omdat we dit allebei mentaal niet aankonden, ging we nog even naar een bar om daar van het toilet gebruik te maken.


Toen we daarna wilden slapen, kwamen we erachter dat er soort plastic over de matras zat. Datgene dat kleine kinderen krijgen als ze in bed plassen.. Wij onze eigen lakens op het bed gelegd want daar gaan we niet op slapen. In bed liggen kan ik niet stoppen met het staren naar het plafond omdat er vieze draden met stof en troep aanhangen die er uit zien alsof ze ieder moment naar beneden kunnen vallen, terwijl Nanny eruit ziet alsof ze ligt opgebaard omdat ze te bang is om te bewegen met de vrees dat der lakens verschuiven. En alsof dat allemaal al niet lastig genoeg is, komen er hele vreemde geluiden uit het hokje van onze buurman. Een oude man die aan het praten, kreunen, snurken en miauwen tegelijk is. Als een soort hint, gooit Nanny onze deur dicht met een dreun, waarna de huisbaas gelijk naar ons toe komt om ons te laten zien hoe we de deur moeten openen en dichtdoen. Alsof we niet helemaal goed snik zijn. Maar hij zal niet anders gewend zijn aangezien alle andere bezoekers bijzondere verschijningen zijn. Het lijkt hier wel een soort zwervers opvang ft een bejaardensoos. Ik kan het jullie niet uitleggen hoe verschrikkelijk dit guesthouse is. Zei ik dat onze 2e nacht in Bangkok erg was?! Nou dit slaat echt werkelijk alles!


De hele situatie maakten dat Nanny en ik de slappe lach kregen. Daar lagen we op ons vieze, vieze bed, in ons mintgroene zweterige hokje, luisterend naar onze buurman, in een ontzettende schaterlach. Toen er iemand op onze deur klopte en zeurde: 'sleep now', konden we helemaal niet meer stoppen! Na een slapeloze nacht, zijn we in de ochtend zo snel mogelijk weggegaan en hebben we een nieuw guesthouse in een ander gedeelte van de stad gezocht.


De hele dag hebben we ons vermaakt met culturele uitstapjes: De Twintowers, het birdpark, de Kuala Lumpur toren en als kers op de slagroom op de taart: de grooste shoppingmall die ik ooit gezien heb. Kuala Lumpur is gaaf! Het was weer even dat stukje beschaving dat we hebben gemist in het primitieve Laos. Morgenochtend vertrekken we alleen weer richting het noorden, naar de theevelden in de Cameron Highlight! Tot snel!