Ik ben helemaal tot rust gekomen! We zaten namelijk vast in het saaiste dorpje in Thailand dus konden niets anders doen dan.. niks doen.. We waren zondag vanaf Koh Phi Phi naar het plaatsje Krabi op het Thaise vaste land gevaren zodat we vanaf daar naar de oostkust van Thailand kunnen. Helaas in Krabi aangekomen zitten alle bussen naar het oosten tot de volgende middag vol. We waren dus genoodzaakt onze dag in Krabi te spenderen dus gingen we op zoek naar iets eetbaars. Naast 'restaurantjes' waar het eten (rijst + vlees) in een vitrine ligt die midden op de stoep staat, vonden we een bakkerij ergens in een zijstraat verscholen. Wij blij want wij denken brood te hebben gevonden maar nee, ook hier serveerden ze alleen rijst.. en taartjes. Dus op naar de 7-11. Een supermarktje dat 7-11 heet met de simpele reden dat het open is van 7 uur in de ochtend tot 11 uur 's avonds. Echter hier in Thailand is hij gewoon tot ergens midden in de nacht geopend. Je kunt hier helaas geen groente of fruit kopen, maar voornamelijk cake, koek, chips en bamisoepjes die je door middel van de beschikbare waterkoker gelijk kunt klaarmaken en verder kun je er whitening bodylotion en deodorant verkrijgen. Het schoonheidsideaal is een lelieblank huidje (en blijkbaar ook oksels..)
Maar terug naar Krabi, de stad waar niks te beleven is.. dus waar we maar de hele dag achter de computer hebben gezeten om een guesthouse voor Koh Samui te vinden.. niks te vinden. Vervolgens voor de volgende bestemming Koh Phangan, ook niks te vinden binnen ons budget en reisperiode. Na 3 uur achter de computer hebben gezeten zijn we dus niks opgeschoten.. Je begrijpt in wat voor stemming Nanny en ik waren..
De volgende dag stonden we echte weer vol goede moed om 10.30 klaar voor de bus naar Koh Samui. En in plaats van een busje komt een pickup truck ons ophalen. Backpacks in de laadbak en wij achter op de achterbank gepropt. Wij verbaasd en Nanny vraagt of hij ons naar een grotere bus brengt. De man kijkt, zegt niks en kijkt weer weg. Dit gedrag zijn we nu ondertussen wel gewend. De beheersing van de Engelse taal is echt heel erg beroerd. Als we aan het eten zijn, worden de menu's zonder een hartelijk welkom op de tafels gegooid en onze bestelling wordt ook in complete stilte opgenomen. Van het menu in het 'restourant' kun je voor 'brakefast' bijvoorbeeld een 'O.M.let' of een lekkere 'friut shake' bestellen.. En dan het eten wordt ook nooit gelijktijdig geserveerd. Dus zit of ik met een lege maag naar een etende Nanny te kijken, en vise versa. Vriendelijkheid is hier meestal ver te zoeken. In Vang Vieng gebeurde het zelfs en keer dat de serveerster naar me keek, ik naar haar wuifde onder hem mom dat ik iets wilde bestellen, waarna ze me even aankijkt en weer weg kijkt, me compleet negerend.. En je moet geluk hebben dat ze het begrijpen als je de rekening vraagt ("We pay please") anders ben je zo weer tien minuten verder.
Waar je ook lang op kunt wachten is de bus. We werden dus gisterochtend al 20 minuten later dan gepland opgehaald door die man met truck. Vervolgens werden we er vijf minuten later weer uitgegooid (wij figuurlijk, de backpacks letterlijk) bij een soort reisbureau. Na 45 minuten (commentaar vrouw was: "bus late, many people want bus today") komt er een soort tuk-tuk aanrijden.. die ons er vijf minuten later ook weer uitzet bij weer een ander soort reisbureau met nog meer verloren uitziende reizigers. Wij ons ticket laten zien en daar voor in de plaats krijgen we een sticker op ons shirt geplakt en kunnen we weer wachten. Ditmaal komt er na een half uur een minivan die wordt volgepropt met mensen en backpacks. Het busje zat zelfs zo vol dat de Fransman naast Nanny met zijn tas op schoot moest zitten. Ook kreeg hij nog een doos voor zijn voeten gestouwd met de mededeling: "Two minutes to pier" Ook kwam er nog een Thais vrouwtje het busje in die precies voor mij op een kleine verhoging achter de passagiersstoel ging zitten waardoor ik genoodzaakt was om mijn benen in mijn nek te leggen. Ach ja denk ik.. voor die twee minuten.. Maar bij de pier aangekomen wordt de doos eruit gegooid maar blijft het vrouwtje zitten.. Een aantal minuten later stoppen we bij een benzinestation, de chauffeur moet naar het toilet, maar het vrouwtjes blijft wederom zitten. En dat doet ze de rest van de 2 uur durende busrit. Dus zie ik der, in der gelige blouse met daarop Mickey Mouse geborduurd en de tekst: secret agend (ja agend in plaats van agent..) en zit ze rustig te telefoneren, der nagels schoon te maken en in der oren te pulken. Na twee uur worden we weer uit de minivan gezet en moeten we onze sticker inwisselen voor een nieuwe. Na een half uur komt er een grote bus aangereden. Dat zal dan maar een kort ritje nog zijn, vermoed ik. Maar bij het starten van de motoren wordt er een video opgezet. Ongeveer 15 minuten voor het einde van de video (die ik zat te volgen en waarvan ik nog steeds niet de clue weet..) worden we dan eindelijk op de pier afgezet en kunnen we de ferry op. En even voor de duidelijkheid. Dit was een georganiseerde reis. Het werd ons namelijk afgeraden om zelf de bus en de ferry te boeken want dat zou lastig zijn. Dus hebben we deze bus+boot full package geboekt om rompslomp te voorkomen.. yeah right..
Dus je begrijpt, we spendeerden weer onze gehele dagbesteding aan trucks, bussen en een boot. Hiep hiep hoera!
Vandaag op Koh Samui hebben we het rustig aangedaan. Een beetje op het strand gehangen en een ticket voor Koh Phangan geboekt. Daar gaat onze reis morgen heen! Hopelijk gaat deze iets vlotter dan de reis naar Koh Samui...
Maar terug naar Krabi, de stad waar niks te beleven is.. dus waar we maar de hele dag achter de computer hebben gezeten om een guesthouse voor Koh Samui te vinden.. niks te vinden. Vervolgens voor de volgende bestemming Koh Phangan, ook niks te vinden binnen ons budget en reisperiode. Na 3 uur achter de computer hebben gezeten zijn we dus niks opgeschoten.. Je begrijpt in wat voor stemming Nanny en ik waren..
De volgende dag stonden we echte weer vol goede moed om 10.30 klaar voor de bus naar Koh Samui. En in plaats van een busje komt een pickup truck ons ophalen. Backpacks in de laadbak en wij achter op de achterbank gepropt. Wij verbaasd en Nanny vraagt of hij ons naar een grotere bus brengt. De man kijkt, zegt niks en kijkt weer weg. Dit gedrag zijn we nu ondertussen wel gewend. De beheersing van de Engelse taal is echt heel erg beroerd. Als we aan het eten zijn, worden de menu's zonder een hartelijk welkom op de tafels gegooid en onze bestelling wordt ook in complete stilte opgenomen. Van het menu in het 'restourant' kun je voor 'brakefast' bijvoorbeeld een 'O.M.let' of een lekkere 'friut shake' bestellen.. En dan het eten wordt ook nooit gelijktijdig geserveerd. Dus zit of ik met een lege maag naar een etende Nanny te kijken, en vise versa. Vriendelijkheid is hier meestal ver te zoeken. In Vang Vieng gebeurde het zelfs en keer dat de serveerster naar me keek, ik naar haar wuifde onder hem mom dat ik iets wilde bestellen, waarna ze me even aankijkt en weer weg kijkt, me compleet negerend.. En je moet geluk hebben dat ze het begrijpen als je de rekening vraagt ("We pay please") anders ben je zo weer tien minuten verder.
Waar je ook lang op kunt wachten is de bus. We werden dus gisterochtend al 20 minuten later dan gepland opgehaald door die man met truck. Vervolgens werden we er vijf minuten later weer uitgegooid (wij figuurlijk, de backpacks letterlijk) bij een soort reisbureau. Na 45 minuten (commentaar vrouw was: "bus late, many people want bus today") komt er een soort tuk-tuk aanrijden.. die ons er vijf minuten later ook weer uitzet bij weer een ander soort reisbureau met nog meer verloren uitziende reizigers. Wij ons ticket laten zien en daar voor in de plaats krijgen we een sticker op ons shirt geplakt en kunnen we weer wachten. Ditmaal komt er na een half uur een minivan die wordt volgepropt met mensen en backpacks. Het busje zat zelfs zo vol dat de Fransman naast Nanny met zijn tas op schoot moest zitten. Ook kreeg hij nog een doos voor zijn voeten gestouwd met de mededeling: "Two minutes to pier" Ook kwam er nog een Thais vrouwtje het busje in die precies voor mij op een kleine verhoging achter de passagiersstoel ging zitten waardoor ik genoodzaakt was om mijn benen in mijn nek te leggen. Ach ja denk ik.. voor die twee minuten.. Maar bij de pier aangekomen wordt de doos eruit gegooid maar blijft het vrouwtje zitten.. Een aantal minuten later stoppen we bij een benzinestation, de chauffeur moet naar het toilet, maar het vrouwtjes blijft wederom zitten. En dat doet ze de rest van de 2 uur durende busrit. Dus zie ik der, in der gelige blouse met daarop Mickey Mouse geborduurd en de tekst: secret agend (ja agend in plaats van agent..) en zit ze rustig te telefoneren, der nagels schoon te maken en in der oren te pulken. Na twee uur worden we weer uit de minivan gezet en moeten we onze sticker inwisselen voor een nieuwe. Na een half uur komt er een grote bus aangereden. Dat zal dan maar een kort ritje nog zijn, vermoed ik. Maar bij het starten van de motoren wordt er een video opgezet. Ongeveer 15 minuten voor het einde van de video (die ik zat te volgen en waarvan ik nog steeds niet de clue weet..) worden we dan eindelijk op de pier afgezet en kunnen we de ferry op. En even voor de duidelijkheid. Dit was een georganiseerde reis. Het werd ons namelijk afgeraden om zelf de bus en de ferry te boeken want dat zou lastig zijn. Dus hebben we deze bus+boot full package geboekt om rompslomp te voorkomen.. yeah right..
Dus je begrijpt, we spendeerden weer onze gehele dagbesteding aan trucks, bussen en een boot. Hiep hiep hoera!
Vandaag op Koh Samui hebben we het rustig aangedaan. Een beetje op het strand gehangen en een ticket voor Koh Phangan geboekt. Daar gaat onze reis morgen heen! Hopelijk gaat deze iets vlotter dan de reis naar Koh Samui...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten